Okuduğum bir kitabın bir bölümü şöyle başlıyordu;
“Eline bir kâğıt, kalem al ve hayatında asla vazgeçemeyeceğin 3 şeyi önem sırasıyla yaz.”
Ahmet Şerif İzgören – Şu Hortumlu Dünyada Fil Yalnız Bir Hayvandır
Hadi şimdi ben de aynı şeyi söylüyorum; Siz de asla vazgeçemeyeceğiniz üç şeyi düşünün.
Ben kitabı okurken gerçekten o cümleden sonra okumayı bırakıp, asla vazgeçemeyeceğim üç şeyi
sıraladım. Sonra okumaya devam ettiğimde çok şaşırmıştım. Neden mi?
Asla vazgeçemeyeceğiniz üç şeyi sıralarken muhtemelen büyük çoğunluğunuz şunu yapmış olmalı; İlk sıraya eğer varsa çocuğunuz, yoksa evinizde sizinle yaşayan hayvan dostunuzu koymuşsunuzdur. İkinci sıraya da ailenizi koymuşsunuzdur. Bu kişi eşiniz, Anne ve/veya Babanız olabilir. Nihayetinde üçüncü sırayı da hayatınızda, sahip olduğunuz diğer cansız varlıklara oranla daha fazla anlam yüklediğiniz mal varlıklarınızdan birini koymuşsunuzdur. Eğer varsa arabanız ya da motosikletiniz veya eviniz ya da yazlığınız muhtemelen üçüncü sıraya yerleşmiştir.
Sıralamalar yer değiştirse de muhtemelen büyük bir kısmınızın yaptığı yaklaşık olarak böyle bir listedir. Benim sıralamam ve çevre yakınlarımın da sıralamaları aynen bu şekilde oldu.
Sonra okumaya devam ettiğim diğer satırlarda bana şunu soruyordu; “Peki ya neden kendin yoksun listede?”
Evet, fark ettim ki kendimden başlamam gerekirken aklıma bile gelmemişim. Nedense kendimden vazgeçmişim. Oysa ben yoksam, listemdekilerden vazgeçemeyecek olmamın ne anlamı vardı ki? Hani çevremizde çok iyi tanıdığımız karakterler vardır ya; Sadece kendini düşünür, sadece kendisinin iyiliği için yaşar ve sadece kendi çıkarları için hareket eder. Belki onlar birinci sırayı kimseye kaptırmamıştır. Kim bilir?..
Kendimize ne kadar değer veriyoruz? Kimin için nefes alıyoruz? Ve en önemlisi; Kendimizi ne kadar
seviyoruz?
Oysa en güzel özneyiz şu hayatta. “Ben” ile başlayan her cümlemizin içinde bir özgüven vardır. Başarısızlıklarımızın içinde bile mutlaka bir çaba ve özgüven vardır. Kendinizi sakın unutmayın. Kendinize her zaman değer verin.
“Ayna benim en iyi arkadaşımdır. Çünkü ben ağladığımda, o asla gülmez.”
Charlie Chaplin
